45 jaar 'McCartney'
Het is dit weekend 45 jaar geleden dat Paul McCartney's eerste soloalbum uitkwam. 'McCartney' zal zijn persoonlijkste ooit blijken te zijn. Experimenteel ook, en zijn tijd vooruit. Maar het album gaat vooral de geschiedenis in door de enorme reputatieschade die McCartney zichzelf door knullige marketing bezorgt.
Er moeten hordes Beatlesfans zich de wenkbrauwen hebben gefronst, toen ze in 1970 voor de eerste keer de naald van de platenspeler op het vynil van kant A zette en de eerste klanken hoorden. 'McCartney' was het eerste album van een Beatle sinds het gelikte en strak geproduceerde Abbey Road. En wie een vergekijkbare productie verwachtte, kwam bedrogen uit. 'McCartney' is in ongeveer elk opzicht de tegenpool van Abbey Road. Het openingsnummer zet al meteen de toon: The lovely Linda is een onaf, rommelig klinkend niemendalletje met als enige tekst: "Lalala the lovely Linda, with the lovely flowers in her hair". Na 45 seconden is het alweer voorbij; bedankt voor de mededeling, denk je dan. Geen sterke opening. Maar de sound en feel is kenmerkend voor de rest van het album: puur en basic en bij sommige andere nummers rauw. En dat heeft allemaal te maken met de manier en omstandigheden waarop 'McCartney' is opgenomen.
Bijzonder voor die tijd is dat McCartney het album in zijn eentje opneemt, thuis. Hij sleept een forse viersporenrecorder naar huis, en gaat aan de slag. Wie goed luistert, kan hier en daar een krakende deur horen. Met als gevolg een geluid wat we tegenwoordig lo-fi zouden noemen. Daarnaast bespeelt hij zelf alle instrumenten; de enige bijdrage van een ander zijn de achtergrondkoortjes van vrouw Linda.
Wat ook van invloed is, zijn de omstandigheden: Het uiteenvallen van de Beatles is in volle gang. John Lennon heeft zijn vertrek aangekondigd, en de ruzies rond manager Alan Klein lopen steeds verder op. In het op het eerste gehoor lieflijk klinkende nummer 'Every night' verhaalt McCartney hoe hij daar in eerste instantie op reageert: lamlendig en zuipend. Het is één van de sterkere composities, die ook nu nog staat als een huis.
Ook in 'Maybe I'm Amazed' komt het thema van het uiteenvallen van The Beatles terug: "Maybe I'm a lonely man who is in the middle of something, he doesn't really understand." Maybe I'm Amazed is sowieso het absolute hoogtepunt van het album. Het nummer, in de traditie van Let It Be' en 'The Long and Winding Road' (het zou haast een trilogie kunnen zijn), klinkt van alle composities het meest af. Een ander pareltje is 'Junk', een overblijfsel uit de Beatles' White Album sessies. McCartney bewijst hiermee dat je zelfs over afval mooie liedjes kan maken. Met Teddy Boy en het instrumentale Hot as Sun heeft 'McCartney' nog twee bijdragen die eerder een Beatles album niet haalden. Opvallend is verder het grote aantal instrumentale nummes, zes van de twaalf maar liefst.
Met het album laat Paul McCartney zich voor het eerst als eenmansband horen; het is de dan bijna ex-Beatle op zijn puurst. Maar door de knullige marketing rond de release zal het in de media nauwelijks over de muziek gaan; sterker nog, van de imagoschade die hij bij de release oploopt zal hij tot op de dag van vandaag last hebben.
Met het uiteenvallen van The Beatles heeft McCartney geen zin in veel publiciteit, laat staan in het geven van interviews. Daarom besluit hij de release te begeleiden met een zelf in elkaar geknutseld persbericht, waarin hij zichzelf interviewt. En daaruit blijkt onomwonden dat het Beatles-tijdperk voorbij is. In eigen kring mag dan al een half jaar bekend zijn dat Lennon de band zal verlaten, naar buiten toe is nog niets daarover bekend. Het persbericht bevat dus een wereldprimeur van de eerste orde. En terwijl Paul eigenlijk nog de enige is die met de Beatles door wil gaan, komt hij in het nieuws als de man die de band opblaast. De krantenkoppen spreken boekdelen: Paul quits Beatles. Tot woede van de fans.
Posts
Post A Comment
Geen opmerkingen :