Macca Live: de setlist
Een concert van McCartney is het beste te omschrijven als één groot feest der herkenning: Ze komen allemaal voorbij, van ‘Hey Jude’ tot ‘Let it Be’ en van ‘Yesterday’ tot ‘Lady Madonna’, de grote McCartney-hits uit zijn tijd bij The Beatles. En dat niet alleen, er is ook ruimte voor de nummers die wat minder bekend zijn bij het grote publiek, zoals ‘Lovely Rita’ en ‘Being for the Benefit of Mr. Kite’ van het album Sgt. Pepper’s. Of liedjes als ‘All Together Now’ en ‘Ob-la-di, Ob-la-da’, niet bepaald de sterkste van The Beatles, maar live zijn het echte “party-pieces”, zoals McCartney ze zelf zal noemen. En er zijn juweeltjes als ‘Blackbird’ en ‘I’ve just seen a face’ of het ruige ‘Helter Skelter’. Mooi zijn ook de hommages aan Lennon en Harrisson. Samen met de grootste solo successen ‘Band on the Run’, ‘Live and Let Die’ en ‘Maybe I’m Amazed’ is het een setlist waar je U tegen zegt.
En toch is er kritiek. En wel bij de die-hard McCartney fans. Want wie de setlist nauwkeurig bekijkt, zal zien dat die bij het begin van de tour, twee jaren geleden, bestond uit slechts twee liedjes van na 1974: ‘Here Today’, McCartney’s hommage aan John Lennon uit 1982, en het recente ‘My Valentine’ dat is opgedragen aan vrouw Nancy. Inmiddels is de setlist wel aangevuld met een aantal nummers van de laatste cd NEW, maar als je het in percentages gaat bekijken, ligt de verhouding behoorlijk scheef: De setlist bestaat voor meer dan 80 procent uit materiaal van de eerste 11, 12 jaar, oftewel het eerste kwart, van McCartney’s carrière. “Hij verloochent zijn solocarrière”, klinkt het bij sommige fans. Maar McCartney lijkt hier op safe te spelen: Het grootste deel van het publiek komt nu eenmaal voor de liedjes uit zijn beginjaren.
Een ander punt van kritiek, is dat er weinig variatie zit tussen de setlists van de diverse tours. Een nieuwe tour betekent bij McCartney inderdaad niet dat een hele setlist wordt omgegooid. De basis van de show is al een dikke tien jaar hetzelfde, en bij elke nieuwe tour worden ongeveer zes à zeven liedjes vervangen door andere, meestal nooit eerder gespeelde nummers. En soms is er nog een enkele wijziging tijdens de tour waarbij hij soms verrassende keuzes maakt. Zoals gisteravond in Londen, waar opeens het obscure Temporary Secretary werd gespeeld.
Dat lijkt zo op het eerste gezicht inderdaad niet veel variatie, maar ondertussen heeft McCartney de afgelopen jaren wel een ongelooflijke hoeveelheid liedjes gespeeld. Wie regelmatig een concert bezoekt, zoals ik zelf, komt uiteindelijk behoorlijk aan zijn trekken. Sinds mijn eerste concert in 1989 heb ik tijdens tien concerten inmiddels meer dan honderd liedjes voorgeschoteld gekregen (ja, u leest het goed, ik houd dat bij). Daarvan zijn er maar een handvol covers, voor de rest is het allemaal eigen materiaal. Weinig artiesten die hem dat na kunnen doen. En ook ik heb nog steeds een lang verlanglijstje, waarvan ik overigens goede hoop heb dat ik ‘Another Girl’ straks in Amsterdam kan wegstrepen. We hebben het hier dus, om het eufemistisch uit te drukken, nogal over een luxe probleem.
McCartney’s oeuvre is niet alleen kwalitatief van hoog niveau, maar ook nog eens kwantitatief van een enorme, en nog steeds groeiende, omvang. De man zou met gemak twee totaal verschillende setlists met elk ongeveer 35 liedjes van The Beatles kunnen vullen. En beide keren zal het dak er afgaan. Hetzelfde verhaal met zijn Wings- en solo-materiaal. En zelfs dan zal er nog wat te wensen overblijven. Dat is eigenlijk wel mooi, zo blijft het elke keer weer leuk om te gaan. Want ook straks in Amsterdam is er weer van nieuwe nummers te genieten. En als ik dan voor de elfde keer Hey Jude voorbij hoor komen, zal ik weer even hard (en vals, sorry buurman) meezingen als bij de eerste keer. Het is tenslotte een feestje!
Labels
Live
Posts
Post A Comment
Geen opmerkingen :