Het venijn van Silly Love Songs

Als je het hele oeuvre van Paul McCartney beluistert, valt er één ding overduidelijk op: in zijn werk kom je niet of nauwelijks boze liedjes tegen. Helter Skelter mag dan agressief klinken, maar het nummer van de Beatles’ White Album is niet uit boosheid geboren. Het is, heel basaal, niet meer dan een zeer geslaagde poging om eens een lekker ruig nummer te schrijven. Boosheid is bij McCartney overduidelijk geen inspiratiebron.

“I can be angry, but I can’t find a natural way to put it into a song”, gaf hij onlangs toe in een interview met Q Magazine. Hij heeft het wel eens geprobeerd, in de jaren tachtig. In ‘Angry’ schreeuwt hij het inderdaad uit dat hij boos is. Maar waarover wordt niet duidelijk. Het klinkt geforceerd, niet echt overtuigend. En toch bestaan ze, boze liedjes van McCartney, alleen zijn ze stuk voor stuk verpakt in prettig in het gehoor liggende melodieën. De boosheid zit hem in de teksten.

Een mooi voorbeeld daarvan is Silly Love Songs. Muzikaal gezien is deze Wings-hit uit 1976 een fraai staaltje vakmanschap: De bescheiden pianopartij, de vederlichte drums, de fabuleus pompende baslijn en Wings’ blazerssectie maken het nummer tot een vrolijk, soms swingend geheel. De driestemmige canon aan het eind is ronduit briljant. Aan de muziek hoor je het niet, maar toch hebben we het hier over een behoorlijk boos nummer.

McCartney is namelijk getergd. Er zijn muziekrecensenten die beweren dat hij sinds het uiteenvallen van de Beatles alleen nog maar sullige liefdesliedjes schrijft. En dat is kritiek waarin hij zich totaal niet kan vinden. Ten eerste schrijft hij wel meer dan alleen liefdesliedjes en ten tweede, wat is er überhaupt mis mee als hij het wel zou doen?

In het eerste couplet richt hij zich rechtstreeks tot zijn criticasters: “You’d think that people would have had enough of silly love songs”. Waarna hij die constatering direct in twijfel trekt: “But I look around me and I see it isn’t so”. Om vervolgens de vraag te stellen: wat is er mis met sullige liefdesliedjes? Hij wacht het antwoord niet af. In tegendeel: haast pesterig introduceert hij het couplet: “cos here I go again”. En dan klinkt het weer vrolijk als vanouds: I love you.

André Homan

André Homan is a Dutch writer and journalist.

Nieuwere post Oudere post