Macca Live: De Soundcheck

Het is juni 1989. Ik sta in Studio Irene in Bussum, waar Paul McCartney elk moment op kan komen voor opnames van het tv-programma CountDown. Met mijn 22 jaar behoor ik al tot de ouderen onder het publiek, maar een klein groepje wijkt wel heel erg af van de rest: Mannen met buikjes, met T-shirtjes van The Beatles of Wings en de veertig al ruim gepasseerd. We staan pal aan het kleine podium, nog geen twee meter van de microfoon waarachter hij over een paar minuten zal staan. In m’n ooghoeken zie ik de ene veertiger de andere aanstoten: “Zo dichtbij zullen we hem nooit weer zien!”

“Oude mannen, zo blij als kleine kinderen”, denk ik als 22-jarige meewarig. 

Juni 2015, Ziggo Dome, Amsterdam. McCartney kan elk moment opkomen voor de soundcheck voorafgaand aan het optreden van die avond. De crew is vanaf zes uur 's ochtends druk bezig geweest met het opbouwen van het podium, de videoschermen en de geluid- en lichtinstallaties. In totaal gaat het om pakweg twintig vrachtwagens aan apparatuur, die binnen acht uur gebruiksklaar moet zijn.

Normaal gesproken is een soundcheck bedoeld als laatste test voor de instrumenten en alle apparatuur. Maar bij McCartney is het sinds een jaar of tien ook uitgegroeid tot een soort van mini-concert. Een event die je als hardcore-fan één keer in je leven moet hebben meegemaakt. En die fans komen van over de hele wereld: Er zijn Belgen, Duitsers, Britten, Noren, Japanners, Russen en Amerikanen, in leeftijd variërend van midden dertig tot in de zestig. En ik dus; met buikje, McCartney-T-shirtje en de veertig ruim gepasseerd.

Als ons groepje de lege zaal wordt binnengeloodst, zijn de technici nog druk bezig met de laatste klusjes. Toetsenist Paul 'Wix' Wickens is in overleg met Pablo, de geluidstechnicus. Als Wix ons binnen ziet komen, neemt hij alle tijd voor een babbeltje hier en een handtekening daar.

In het daarop volgende kwartiertje druppelen de overige bandleden binnen, eerst de gitaristen Rusty Anderson en Brian Ray, kort daarop gevolgd door drummer Abe Laboriel jr. Als ook Wix z'n plek op het podium heeft ingenomen, begint er een spontane jam. De band is al even aan het inspelen, als uiteindelijk ook McCartney zich bij hen voegt.

De sfeer is informeel. Iedereen loopt in z’n dagelijkse kloffie en er wordt wat bijgepraat. Na een paar minuten hangt Paul z’n fameuze Hofner-bas om en gaat het feest echt beginnen. In dik drie kwartier komen dertien liedjes voorbij; van Beatles-klassiekers als ‘Penny Lane’ en een tragere versie van ‘Lady Madonna’,  en oude jaren vijftig rockers als ‘Honey Don’t’, ‘Blue Suede Shoes’ en ‘San Francisco Bay’, tot solowerk als ‘Bluebird’ en nummers van zijn laatste cd. Het is een selectie van liedjes waarvan de meeste de echte setlist nooit zullen halen. Dat, en de ontspannen sfeer, maakt het tot een uniek mini-concert.

Wij, de hard-core fans, mogen het allemaal op een afstand van een meter of twintig van het podium meemaken. We gaan met z'n allen helemaal uit ons dak. We stoten elkaar enthousiast aan als 'Alligator', afkomstig van de laatste cd, wordt ingezet. Als het is afgelopen en ik me omdraai, zie ik achter ons een groepje muziekstudenten van de UvA, die ook aanwezig mogen zijn. Ze zijn allemaal rond de twintig en ik zie een aantal van hen onze kant opkijken. Ik herken de blik.

André Homan

André Homan is a Dutch writer and journalist.

Nieuwere post Oudere post